ملک ستیز: صلح، دروغ محض است
فردا عید است. یک واقعیت تلخ و درد‌آور جامعه‌ی ما این است که افغانستان به عنوان یک سرزمین سال‌هاست عیدی نداشته است. عید آن‌گاهی آمدنی‌ست که پیش‌زمینه‌ی بنیادی یعنی صلح و امنیت با آن همزیستی کند. و اما در شب عید این پرسش را از خود می‌پرسم آیا صلح می‌آید؟ به همان پیمانه که جنگ بازیگران یا مزدوران متعهد داخلی می‌خواهد صلح نیز بازیگران متعهد داخلی می‌طلبد. بیایید اندکی به این بیاندیشم که در کشور ما کی در پی صلح است؟ برای پاسخ به این پرسش بیایید بازیگران احتمالی آن را به بررسی گیریم. رهبری دولت لحظه‌ای فکر کنید که کشور ما در صلح و صفا و ثبات درآمد. آیا اینانی‌که در کرسی‌های بالا، امتیازات وافر، امکانات بدون محاسبه و تجملات تشریفاتی بی‌مانند حتا در سطح جهان، دهلیز های صدها ملیون‌دالری، توجه‌ی رسانه‌ها و مراکز مهم جهانی و صد ها راه برای «مهم‌بودن» را با خود می‌داشتند؟ پاسخ بسیار روشن است. طالبان لحظه‌ای فکر کنید که کشور ما در صلح و صفا و ثبات درآمد. آیا رییس‌جمهور امریکا برای نیم ساعت با ملا برادر از دوحه به واشنگتن پل تلیفونی می‌زد؟ آیا وزیر خارجه، دفاع، رییس استخبارات و ده‌ها مقامات پرقدرت‌ترین دولت جهان با چهره‌های آلوده به وحشت و خون طالبان مذاکره می‌کردند؟ آیا به قول ترامپ طالبان از امریکا پول جذب می‌کردند؟ آیا چند ملای بی‌سواد می‌توانست در کریملین، تهران، قطر، دوبی، تاشکند، بروکسل و ده‌ها پایتخت معتبر جهان «مذاکرات» دیپلوماتیک راه اندازد؟ پاسخ بسیار روشن است. جنگ‌سالاران لحظه‌ای فکر کنید که کشور ما در صلح و صفا و ثبات درآمد. آیا این جنگ‌سالارن که بزرگ‌ترین مؤسسه جنگ‌سالاریزم را در جهان ساخته اند، می‌توانستند، قراردادهای ده‌ها ملیون‌دالری از ناتو، امریکا، اتحادیه‌ی اروپا و سایر غول‌های اقتصادی جهان حاصل کنند؟ آیا می‌توانستند امنیت حقوقی، سیاسی، اجتماعی و حتا فرهنگی دریابند؟ پاسخ بسیار روشن است. مافیای مواد مخدر لحظه‌ای فکر کنید که کشور ما در صلح و صفا و ثبات درآمد. آیا مافیای مواد مخدر می‌توانستند با استفاده از سرازیرشدن صدها ملیون دالر دهلیز های فعال سیاسی و اقتصادی «سیاه» را به آسیای، میانه، ایران، روسیه، اروپا و امریکا باز کنند؟ پاسخ کاملا روشن است. احزاب سیاسی لحظه‌ای فکر کنید که کشور ما در صلح و صفا و ثبات درآمد. آیا مردم جنایت‌کاران جنگی، ناقضین حقوق بشر، راهگیران و دزدان، چپاولگران بیت‌المال، معامله‌گران دین و قرآن و متجاوزین به خانواده‌های فقیر را به حیث رهبران احزاب سیاسی قبول می‌کردند؟ پاسخ کاملا روشن است. «روشنفکران» لحظه‌ای فکر کنید که کشور ما در صلح و صفا و ثبات درآمد. آیا این روشنفکران مقطعی می‌توانستند با ژست‌های ایدیالوژیک، دینی، قومی، زبانی و منطقه‌ای در خدمت دالر های سبز جنگ سالاران، مافیای سیاسی و اقتصادی قرار گیرند و به جنگ‌سالاران قلمی آنان مبدل گردند؟ پاسخ کاملا روشن است. جدا از این‌که فکتور خارجی در تامین صلح و ختم جنگ خیلی مؤثر است، بازیگران داخلی هیچ‌یک به تامین ثبات و حاکمیت قانون متعهد و پابند نیستند. واقعیت این‌است که این بازیگران همه دروغ می‌گویند. این حقیقت محض و خیلی تلخ جامعه‌ی ما است. بگذارید یک حقیقت محض و تلخ دیگر را نیز بگویم. یگانه نهادی که در آمدن صلح ذینفع و در گسترش جنگ بازنده است برخلاف بازیگران بالایی «مردم» فقیر افغانستان می‌باشد.
